စိတ္ရဲ႕ေစရာကို
ခစားေနရတဲ့လူသားေတြ။
မက္ေမာတြယ္တာမႈနဲ႔
ရယူပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြကတဖြားဖြား
ဒီၾကားထဲ ပြားသြားတဲ့
ေနရင္းထိုင္ရင္း စကားလံုးမ်ားက
ေသာက္မကုန္ ၿမဳိမခမ္း။
အဘက္ဘက္က
အသြားျမျမခၽြန္တဲ့ နံမည္ေတြနဲ႔
ေသတာထက္ဆိုးမယ့္ ဒဏ္ရာေတြ
ေျခမနဲ႔ေတာ့ ေကာ္မထုတ္လိုက္ပါနဲ႔
တေန႔ေသရမွာကို လူတိုင္းသိသလို
မင္းခ်စ္တာကိုလဲ ငါသိတယ္။
ေရႊရယ္ ေငြရယ္ ကေလးရယ္နဲ႔
ပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ အစိမ္းသရဲေတြၾကား
႐ႈပ္ပြေပေရေနတဲ့ ေလာကေသးေသးေလးထဲမွာ
ကိုယ္ဟာ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္သလို
အလိုတူေအာင္လဲ အားမထုတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒါ...
ဘုရားစူး ခ်စ္ၾကတာတဲ့ေလ
တန္ဘိုးထပ္ခဲ့တာေတြ ေျမမက်ေစနဲ႔
ေဝလို႔ရသမွ် တေယာက္တဝက္က
ဘယ္ေလာက္ထိ ေရစိမ္ခံမတဲ့လဲ။
ေဝးသြားမွ
က်န္ရစ္ရမယ့္ ေစတနာေတြနဲ႔
ပါး႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ သစၥာေတြအတြက္
လူေရွ႕မွာ ကေလးႏို႔လွန္တိုက္သလို
နားကိုက္လိုက္ၾကပါ။
ဘယ္တေယာက္ ညာတေယာက္နဲ႔
မ႑ပ္ႀကီးလဲ ဝက္ဝက္ကြဲ
ၿပဲရာခ်ဳပ္ရာေတြ ဗရပြ
ဂီလာနဘာဝနာ ဆိုတာက
မ်က္မျမင္ ခၽြင္ခၽြင္ျမည္တိုင္း
ေရႊထင္တဲ့အမ်ဳိး။
အစစ္ေတြ ေရနစ္ေနခ်ိန္မွာ
မယူလို႔ မရေကာင္းတဲ့ သီလေတြနဲ႔
အရင္တေယာက္တုန္းကလို
ဆန္ေပးမွ ေဆးရမယ့္ဝါဒက
ေရေျမတဆံုး ကမၻာသံုးျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ေဇာ္မ်ဳိးလြင္
No comments:
Post a Comment